HET VERLEDEN

 

HET VERLEDEN

Mil zat op een bankje

hij keek gewoon wat rond

het slijk waar zijn grote, lompe voeten op rustte klampen zich vast aan zijn witte zool

Mil merkte het nog niet eens

hij keek naar een wereld die hij zag veranderen

die hij mooier zag worden

die hij zag terwijl hij langzaam vernietigd werd

het bankje waar hij op zat was oud en zakte een beetje door

waar nu slijk, modder en plassen van verzuurde regen heerste, stonden vroeger de lekkerste pompoenen van heel Long Street Avenue. Ze kwamen van Mid-Long Avenue en van Short Avenue om deze heerlijke pompoenen te proeven

maar dat was verleden tijd

dat was een mooie tijd

nu bederft de oude hoeve het mooie uitzicht van een stad

het was een raar gezicht

flats van kilometers hoog, naast die kleine oude hoeve met die modderige lap grond

maar hier voelde hij zich thuis

hier wilde Mil blijven

maar ook weer niet

die oude herinneringen pijnigde zijn nog schone ziel

hij werd aangeleerd in het nu te leven

hij moest meegaan met de tijd

het verleden moest hij achter zich laten

dus tekende hij een wurgcontract waar instaat dat hij vrijwillig deze grond aan de hoge piefen van Long Street Avenue geeft

Mil krabbelde zijn volledig niet originele handtekening op het officieel ogende blad

zijn hoofd tolde

zijn blik verstarde

hij kreeg hoofdpijn

hij moest braken van misselijkheid

en even later lag hij weer in zijn groen geverfde kamer doodziel alleen

hij voelde voor het eerst in zijn leven spijt.

Diepe spijt.

HERR MIL