STIL
beste
ik weet
het, het is daar stil
heel
stil
misschien
een beetje te stil
daar
bij jouw thuis
of op straat
ik hoop
dat je nadenkt
dat je
nadenkt over de wereld
dat je
nadenkt over de actualiteit
dat je
nadenkt over wat je belangrijk vind
dat je
nadenkt over je geloof
maar
vooral: dat je denkt aan jezelf
gun
jezelf rust
dit is
geen speech
of toch
wel
ach,
uiteindelijk zijn de slechtste vragen diegene waar het moeilijkst op te
antwoorden is
zoals
de vraag
waarom
lees je dit
Alsjeblieft, leef
NEGATIEVE
GEDACHTEN
ze
roepen me
ze
schreeuwen me
ze
smeken me
maar ik
luister niet
ik
bedoel daarmee
dat ik
ze wel hoor
maar ze
niet wil horen
ze
vragen veel
te veel
ze
maken me ongelukkig
depressief
ondanks
ze mijn vastberadenheid zien
blijven
ze smeken
ze
willen me terug
ze
hebben me nodig
ze stellen
niets voor zonder mij
ze
zullen geen toekomst kennen
ik
draaide me om
en zag
een weerloos kind
het kind
weende
het was
nog een baby’tje van nog maar een paar
maanden oud
maar in
plaats van dichter te gaan, of om te keren,
bleef ik
staan
ik
bleef stokstijf staan
en pas
toen zag ik het
ik
moest mijn ogen afwenden
zo
lelijk was het
ik
begon te rennen
te
spurten, weg van de baby
dit was
geen baby
dit was
een afschuwelijk monster
eenmaal
hij in geen verre oorden te bekennen was
was ik
blij
blij
gelukkig
het was
me gelukt
ik was
weggelopen van mijn eigen negatieve gedachten
DICTATOR
zelfzeker
zelfredzaam
zelflerend
revolutionair
gewelddadig
vredelievend
machtig
rijk
een
afschuwelijk lelijke persoonlijkheid
ik zie
hem zo voor mij
hij
denkt mij ook te kunnen onderwerpen
waarschijnlijk
lukt het hem ook
een
waterval van manipulatieve woorden, overtuigende zinsbouw en krachtige verhalen
stromen uit zijn mond
hij
laat er iedereen met oren van meeproeven
is het
die glimlach
of is
het mijn zichtbare interesse
of mijn
goedgelovigheid
ik
luister
ik
luister naar zijn sterke verhalen
ik
bewonder zijn overtuigende zinsbouw
ik
geloof zijn manipulatieve woorden
ik
aanbid
ALLEEN
vreemde
ogen kijken me aan
ze
kijken
ze
staren
ze
vragen
ze
willen
ik zoek
naar een glinstering, die onvindbaar blijkt te zijn
geluk
is relatief, spot ik
of meen
ik dat
geen
idee
ondanks
mijn spottend antwoord dringt die blik binnen
ze lezen
ze
weten
ze
snappen
ze
begrijpen
en ze
minachten al mijn gedachten
ze
minachten mijn manier van leven, mijn manier van denken
en nu
snap ik het
ze zoeken
ze
verlangen te weten wat er speelt
ze
proberen te doorgronden
en
terwijl ik naar die pupil blijf kijken,
zak ik
diep weg
ik
passeer langs mijn gevoelens
ik
passeer langs mijn gedachten
langs
mijn belevenissen
langs
mijn meest memorabele momenten
een
traan baant zich een weg langs mijn verrimpelde huid
ik ben
alleen
ik
verman mezelf
en stap
weg van de spiegel
VOOR
ALTIJD
kogels
vliegen ons om de oren
zoek
dekking!, schreeuwen mijn dierbaren
wie is
de vijand
op wie
schiet ik
en wie
schiet op mij
eeuwige
vragen
wie zit
er achter dat spervuur
wie
wilt mij dood
of
beter gezegd, wie wilt ons dood
of nog beter
gezegd, wie wil ons onderwerpen
wat is
er mis met te groeien naar een altijddurende vrede
wat is
er mis met ‘nee’ zeggen
wat is er
mis met ‘ja’
zeggen
een wijs man zei ooit: keep your friends close but
your enemies closer
maar
misschien is die man niet zo wijs
misschien
zat die man ook achter een mitraillette, klaar voor de onderwerping van een
weerloos volk dat in een open veld staat
maar,
is dan de vraag, zoeken we die allemaal niet een beetje
hebben
we allemaal geen nood aan ons eigen volk dat naar jou luistert
ik hoop
het niet
ik heb
geen tijd om te denken
ik heb
geen tijd om te leven
ik heb
geen tijd lief te hebben laat staan te haten
ik heb
geen tijd
ik heb
niets
voor eeuwig
vast in de altijddurende oorlog van het dagelijks bestaan
HET
VERLEDEN
Mil zat
op een bankje
hij
keek gewoon wat rond
het
slijk waar zijn grote, lompe voeten op rustte klampen zich vast aan zijn witte
zool
Mil
merkte het nog niet eens
hij keek
naar een wereld die hij zag veranderen
die hij
mooier zag worden
die hij
zag terwijl hij langzaam vernietigd werd
het
bankje waar hij op zat was oud en zakte een beetje door
waar nu
slijk, modder en plassen van verzuurde regen heerste, stonden vroeger de lekkerste
pompoenen van heel Long Street Avenue. Ze kwamen van Mid-Long Avenue en van
Short Avenue om deze heerlijke pompoenen te proeven
maar
dat was verleden tijd
dat was
een mooie tijd
nu bederft
de oude hoeve het mooie uitzicht van een stad
het was
een raar gezicht
flats
van kilometers hoog, naast die kleine oude hoeve met die modderige lap grond
maar
hier voelde hij zich thuis
hier
wilde Mil blijven
maar
ook weer niet
die
oude herinneringen pijnigde zijn nog schone ziel
hij
werd aangeleerd in het nu te leven
hij
moest meegaan met de tijd
het
verleden moest hij achter zich laten
dus
tekende hij een wurgcontract waar instaat dat hij vrijwillig deze grond aan de hoge
piefen van Long Street Avenue geeft
Mil
krabbelde zijn volledig niet originele handtekening op het officieel ogende
blad
zijn
hoofd tolde
zijn
blik verstarde
hij
kreeg hoofdpijn
hij
moest braken van misselijkheid
en even
later lag hij weer in zijn groen geverfde kamer doodziel alleen
hij
voelde voor het eerst in zijn leven spijt.
Diepe
spijt.
HERR
MIL
